ساینده ها به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرند، به عنوان یک فرآیند سنگ زنی، ساینده ها باید دارای ویژگی های اساسی زیر باشند:
1. سختی
ساینده باید سختی نسبتا بالایی داشته باشد، سختی ماژیک oh بالاتر از سختی قطعه کار در حال پردازش است و باید مقاومت سایش خوبی داشته باشد. به طور کلی، در شرایط مشابه، هر چه سختی ساینده بیشتر باشد، مقاومت در برابر سایش بهتر و عملکرد برش بهتر است.
2. پردازش پذیری
ساینده ها باید قابلیت پردازش و دانه بندی داشته باشند و می توان آنها را به دانه هایی با طیف وسیعی از اندازه ها، شکل های یکنواخت و ابعاد منظم تبدیل کرد. برای آسیاب، به منظور به دست آوردن دقت و کارایی ماشینکاری مورد نیاز، ساینده باید به صورت دانه های یکنواخت با اندازه ذرات معین دانه بندی شود. بنابراین، موادی که پردازش آنها به شکل ذرات دشوار است، برای ساینده مناسب نیستند. به عنوان مثال، کاربید سیمانی، اگرچه سختی آن بسیار بالا است، اما چقرمگی آن نیز بسیار بالا است، پردازش دانه بندی دشوار است، بنابراین برای ساینده مناسب نیست.
3. چقرمگی
ساینده باید چقرمگی خاصی داشته باشد. چقرمگی یک ساینده به توانایی مقاومت در برابر خرد شدن و حفظ لبه برش در طول فرآیند آسیاب اشاره دارد.
4. پایداری در دمای بالا
ساینده باید قادر به مقاومت در برابر درجه حرارت بالا و پایداری دمای بالا باشد. در حین سنگ زنی، ناحیه تماس بین ساینده و قطعه کار که قرار است ماشین کاری شود، گرمای زیادی تولید می کند، به ویژه برای سنگ زنی با سرعت بالا و سنگ زنی سنگین، و دمای محلی می تواند تا 1500 درجه سانتیگراد باشد. بنابراین، ساینده های مورد استفاده باید سختی و استحکام ذاتی خود را در دماهای سنگ زنی بالا حفظ کنند. به عنوان مثال کاربید بور اگرچه سختی آن بیشتر از کاربید سیلیکون است، اما به راحتی در دمای بالا اکسید می شود، بنابراین برای استفاده به عنوان ساینده مناسب نیست، فقط می تواند به عنوان خمیر ساینده و استفاده از آسیاب استفاده شود. بسیار محدود است.
5. پایداری شیمیایی
ساینده باید از نظر شیمیایی پایدار باشد و در طول فرآیند سنگ زنی با قطعه کار، بایندر و خنک کننده واکنش شیمیایی ندهد. سنگ زنی فقط یک فرآیند کاملاً مکانیکی نیست، واکنش های شیمیایی نیز نقش مهمی در آن ایفا می کنند. بنابراین، ساینده باید از نظر شیمیایی پایدار باشد و از سایش شیمیایی جلوگیری شود.